Instrukcja obsługi tylko w ojczystym języku

Kiedy kupowałem pralkę sprzedawca oświadczył mi, że nie dostanę ani gwarancji, ani instrukcji obsługi w języku polskim. Czy zgodnie z obowiązującym prawem instrukcje oraz gwarancja do sprzedawanego konsumentowi towaru powinny być sporządzone w języku polskim?

Zgodnie z ogólną zasadą przewidzianą w przepisie artykułu 7 ustawy z dnia 7 października 1999 roku o języku polskim (Dz. U. 1999 r. nr 90 poz. 999), na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów używa się języka polskiego. Muszą przy tym spełnione być jednak dwa warunki. Po pierwsze, konsument ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy, oraz, po drugie, umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Obowiązek używania języka polskiego przy uwzględnieniu wyżej wymienionych warunków dotyczy w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji dla konsumentów wymaganych na podstawie innych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji o właściwościach towarów i usług. Obcojęzyczne opisy towarów i usług oraz obcojęzyczne oferty, ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów muszą być jednocześnie sporządzone w polskiej wersji językowej (również przy zastrzeżeniu warunków przedstawionych w akapicie pierwszym).

Nie wymagają opisu w języku polskim ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów, instrukcje obsługi oraz informacje o właściwościach towarów, jeżeli są wyrażone w powszechnie zrozumiałej formie graficznej. Jeżeli natomiast formie graficznej towarzyszy opis, to opis ten powinien być sporządzony w języku polskim. Należy dodać na marginesie, że obowiązek używania języka polskiego w informacjach o właściwościach towarów i usług dotyczy także reklam.

Zasad opisanych wyżej nie stosuje się między innymi do nazw własnych, obcojęzycznych dzienników, czasopism, książek oraz programów komputerowych, z wyjątkiem ich opisów i instrukcji, twórczości naukowej i artystycznej, zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej czy znaków towarowych, nazw handlowych oraz do oznaczeń pochodzenia towarów i usług.

Zgodnie z przepisem artykułu 15 ustawy o języku polskim, osoba, która na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów stosuje wbrew wyżej wymionionym regułom wyłącznie obcojęzyczne nazewnictwo towarów lub usług albo sporządza wyłącznie w języku obcym oferty, ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów, instrukcje obsługi, informacje o właściwościach towarów lub usług, warunki gwarancji, faktury, rachunki lub pokwitowania, podlega karze grzywny.
Drugą sankcją za złamanie przepisów ustawy o języku polskim w przedstawionym zakresie jest uznanie, że niedotrzymana została forma pisemna zastrzeżona dla celów dowodowych.
Kontrolę używania języka polskiego w opisanym zakresie sprawuje, odpowiednio do swoich kompetencji, prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Inspekcja Handlowa oraz powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów.

Na pytania Czytelników odpowiadał Łukasz Berg z Kancelarii Adwokackiej adwokata Tomasza Posadzkiego w Gdańsku.