Sztutowo. W rocznicę wyzwolenia niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Stutthof

Sztutowo. Tradycyjne obchody pod Pomnikiem Walki i Męczeństwa w Muzeum Stutthof zgromadziły, jak co roku, grupę byłych więźniów KL Stutthof. Kwiaty składała młodzież z całego Pomorza, dyplomaci oraz politycy i przedstawiciele służb mundurowych. Oprawę uroczystości, m.in. Apel Poległych i Salwę Honorową zapewniła, zgodnie z wojskowym ceremoniałem, kompania reprezentacyjna i orkiestra Marynarki Wojennej.

Zobacz także: Nowy Dwór Gdański. Zobacz galerię zdjęć z ubiegłorocznych obchodów

Przypomnijmy, nad ranem 9 maja 1945 roku oddział Armii Czerwonej wkroczył do opuszczonego przez niemiecką załogę KL Stutthof. W obozie była tylko garstka więźniów. Większość Niemcy wywieźli w czasie brutalnych ewakuacji zimą i wiosną 1945 r.

- Brałem udział w Marszu Śmierci w styczniu 1945 r. - mówi Feliks Werner Rzeźnikowski, więziony w Stutthofie od 1942 r. - Doszedłem aż do Nawcza na Kaszubach. Tam zostałem wyzwolony.

- Przeżyłem, bo miałem szczęście, byłem młody i chyba wytrzymały - dodaje były więzień, Tadeusz Rydzewski. - Kiedy mnie zamknęli miałem tylko 18 lat.

- Czym był ten obóz, KL Stutthof? Więźniowie byli tu gnębieni, głodzeni, torturowani, gryzły ich wszy - mówił w czasie obchodów przedstawiciel społeczności byłych więźniów, Piotr Łubieński. - My, byli więźniowie, widzimy, że pamięć o tych, którzy tu zginęli, jest ciągle pielęgnowana.Dziękujemy, chcemy by ona nadal trwała.

Sprawdź także: Nowy eksponat Muzeum Stutthof znaleziony na aukcji

- Był rok tysiąc dziewięćset czterdziesty piąty, maj. Świat ociekał krwią i bólem. Słychać było strzały, a w powietrzu czuć było unoszącą się nienawiść - mówił pod Pomnikiem Walki i Męczeństwa Piotr Tarnowski, dyrektor Muzeum Stutthof. - Minęło 69 lat i wciąż pamiętamy. Co roku dziewiątego maja świętujemy zwycięstwo nadziei, co roku oddajemy hołd Bohaterom, którzy oddali życie i Bohaterom, którzy przeżyli. Pamięć przypomina o chwilach, które wolelibyśmy zapomnieć i pobudza do refleksji, a sumienie pilnuje abyśmy już nigdy nie stracili swego człowieczeństwa. Pamiętajmy i nieśmy tę pamięć przez pokolenia.