O Juliuszu Ulrychu wspomina się najczęściej przy okazji 11 listopada, bowiem to on, jak szef Sztabu Wojskowego Ziemi Kaliskiej, osobiście przejął władzę z rąk niemieckich okupantów. To on powiedział do generała von Sontaga: „Panie jenerale nocy dzisiejszej objąłem władzę narodową w ziemi kaliskiej. Wzywam pana do natychmiastowego opuszczenia wraz ze stacjonowanymi oddziałami bez rozlewu krwi terytorium Polski.”
Niewiele się wspomina o jego późniejszej działalności, a był aktywny aż do śmierci w 1959 r. w Londynie.
Juliusz Ulrych urodził się 9 kwietnia 1888 roku w rodzinie o niemieckich korzeniach. Był uczniem Miejskiego Gimnazjum Klasycznego (dziś I LO), a po po strajku szkolnym Szkoły Handlowej (II LO). Był legionistą (I brygada), członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, a listopadzie 1918 roku szefem Sztabu Wojskowego Ziemi Kaliskiej.
Współtworzył 29. Pułk Ziemi Kaliskiej, walczył z Ukraińcami, a potem dowodził II batalionem, 29 PP podczas wojny polsko-bolszewickiej. Zasłynął akcją, za którą otrzymał Krzyż Kawalerski Virtuti Militari. Był uhonorowany trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Po wojnie ukończył Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a po uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego i stopnia majora, otrzymał przydział do Departamentu VII Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Karierę robił po przewrocie majowym, jako jeden z najbardziej zaufanych ludzi marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1926 roku, już jako podpułkownik, był adiutantem marszałka. W 1928 roku został dyrektorem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Był jednym z twórców Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
W oficjalnych biogramach trudno znaleźć informację, że w latach 30. był także prezesem Związku Polski Związków Sportowych, ale więc faktycznie szefem polskiego sportu. Jego zastępcą był przewodniczący Polskiego Komitetu Olimpijskiego Kazimierz Glabisz. W 1933 roku ufundował nagrodę dla najlepszego polskiego sportowca pięciolecia 33-37 w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”.
Od 1935 roku do wybuchu wojny był ministrem komunikacji oraz posłem V kadencji. Podczas II wojny światowej przedostał się do Francji, a potem do Anglii, gdzie zameldował chęć dalszej walki premierowi Władysławowi Sikorskiemu. Jako piłsudczyk, dostał podrzędne stanowisko w administracji.
Po wojnie czyścił srebra w luksusowym londyńskim hotelu Claridge’s, a potem pracował jako windziarz w domu towarowym Harrods. Wreszcie brytyjskie War Office zatrudniło go w charakterze konsultanta. Na emigracji pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Naczelnej Ligi Niepodległości Polski, politycznego skupienia piłsudczyków. Zmarł 31 października 1959 roku w Londynie, gdzie został pochowany. 40 lat później jego prochy przeniesiono do kwatery legionistów na warszawskich Powązkach. W Kaliszu nie ma nawet swojej tablicy pamiątkowej.
Więcej o Juliuszu Ulrychu będzie można przeczytać w piątkowej „Ziemi Kaliskiej”.
Archeologiczna Wiosna Biskupin (Żnin)
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
